Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων

Απομίμηση ζωής ετούτη η ζωή. Σκηνογραφία όπου κάποια ερωτεύτηκε τον ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν… Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει κι η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ. Γι’ αυτό στη γη ξαπλώνει και παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών: Πόρτα ζωγραφισμένη σ’ ένα τυφλό ντουβάρι.

 "Τότε που η σιωπή τραγούδησε" ("Νεφέλη", 2000)

Αργύρης Χιόνης, 1943-2011

Ρεβεγιόν

Ξημερώνουν Χριστούγεννα, ντύνομαι να πάω σε ρεβεγιόν, έξω στον παγωμένο αέρα.Να συναντηθώ με τις προσωρινές ανακωχές αυτών που με περιμένουν.Δεν πάω να σώσω την ψυχή μου, μόνο κάτι μνήμες παιδικές, τότε που οι άγιες νύχτες ήταν και ξένοιαστες.Άντε να είχες την αγωνία τι θα γινόταν στο επόμενο επεισόδιο του Μικρού Ήρωα αλλά μέχρι εκεί.

Αυτή η γιορτή από ένα σημείο και μετά γίνεται προσκλητήριο απόντων.Cocktail αναμνήσεων που ο καθένας το φτιάχνει όπως θέλει για να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους της παρέας.Αν έχει βέβαια παρέα ή αν έχει τη διάθεση να μοιραστεί τη μυστική του συνταγή.

Θα στήσουμε ένα πάρτι στο πάρκο, αν το θυμάσαι, με κλεμμένες μπίρες, κουρτάκια κι ό,τι καβατζώσει ο καθένας μας.Φέτος θα φέρουμε και γκαζάκια να φτιάξουμε ρακόμελα με γαρύφαλλα και κονιάκ με κανέλλες.Να κεράσουμε τους βαριεστημένους μπάτσους που θα έχουν περιπολία και θα μας ζηλεύουν.Άλαλα τα χείλη των ασεβών από τέτοιες αβρότητες.Χα!

Όλο και κανα κορίτσι(ή περίπου) των ελαφρών ηθών θα περάσει για να ζητήσει φωτιά, δε μπορεί…Εμπνέουμε εμπιστοσύνη, αν μη τι άλλο, και μπορεί να χάσει το μεροκάματο για χάρη μας.Δε βαριέσαι,ειδικά τέτοιες μέρες η ντεσπεράντο διάλεκτος έχει την τιμητική της.

Άμα ξεμείνουμε από μπαταρίες και τελειώσει η κονσέρβα μουσική, θ’αρχίσουμε να τραγουδάμε.Τραγούδια για μάτια που δε βλέπονται πια αλλά δε λησμονιούνται κιόλας κι ο καθένας με το φάλτσο πόνο του.

Κι όταν ξημερώσει…Χριστέ μου,με το καλό θα γεννηθείς.Αλλά να ξέρεις πως στο όνομά σου, για να ξεδιψάσουν, θα πίνουν δολοφόνοι νερό.Πάντα.

Εδώ δεν υπάρχει άσυλο

"Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι παρμένος από την παρακάτω φράση, του Αστυνομικού Δ/ντη Αττικής: ««Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» η οποία ειπώθηκε στις 9 Μαϊου 1985 στην πλατεία Εξαρχείων και πυροδότησε ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων και συγκρούσεων. Φυσικά ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι αμφίσημος, εφόσον υπονοεί την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80.

Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους μεγαλύτερους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο."

Έχουν προσεγγιστεί και θα συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μέλη των παρακάτω συγκροτημάτων: Antitroppau Council, Metro Decay, Magic De Spell, Cpt. Nefos, Libido Blume, Villa 21, Yell-o-Yell, Headleaders, Παρθενογένεσις, Stress, Auschwitz, Αρνάκια, ΑΝΤΙ, Ανυπόφοροι, Last Drive, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, Panx Romana, Ex Human, Not 2 without 3, South of no North.

Πρωταγωνιστούν       

ANTI (“Against”), AntiTroppau Council, Anypophoroi (“Intolerables”), Arnakia, Auschwitz, Choris Perideraeo (“Without a Necklace”), Clown, Ex Humans, FMQ,Genia tou Chaous (“Chaos Generation”), Libido Blume, etc.

Directed By Μιχάλης Καφαντάρης

Written By Μ.Β.

Μια πολύ καλή γεύση από την ταινία που ετοιμάζεται "Εδώ δεν υπάρχει άσυλο" παίρνουμε όλοι στο βίντεοκλιπ του τραγουδιού No asylum here. Πρόκειται για σύνθεση του Κ. Μάστορη των Metro Decay και μαζί του παίζει και εμφανίζεται όλη η παλιά φρουρά: Στ. Μαστροκαλος, Σπ. Φαρος, Β. Σαλαπατας, Μιχ. Πουγουνας, Αντα Λαμπαρα, Γ. Ντρενογιαννης, Θ. Βλαχακης, Κ. Κουζας, Χ. Μανωλιτσης, Γ. Χαραλαμπιδης, Στ.Καλυβιωτης. Σκηνοθεσια Μιχαλης Καφανταρης, φωτογραφια Νικος Χανιωτης, ενώ τρωει κασετες η Ολγα Παπαδημητριου.

VINYL MONTHLY Δεκεμβρίου

Το μεγαλύτερο και λαμπρότερο Vinyl Monthly που έχει γίνει ως τώρα, είναι έτοιμο να υποδεχθεί φανατικούς μουσικόφιλους & vinyl junkies για να τους χαρίσει μια μοναδική εμπειρία.

Στις 28 και 29 Δεκεμβρίου ένας κόσμος με χιλιάδες δίσκους βινυλίου, ανοίγει τις πόρτες του στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα.
Για δύο μέρες, δίσκοι όλων των τύπων, από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τις μέρες μας, θα εκτίθενται και θα πωλούνται σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές από συλλέκτες δίσκων, ανεξάρτητες δισκογραφικές και ειδικευμένους record dealers απ’ όλη την Ελλάδα. Η κυριολεκτικά τεράστια ποικιλία δίσκων 45 στροφών ελληνικής και ξένης μουσικής θα ικανοποιήσει λάτρεις των juke-box, DJs, συλλέκτες και νοσταλγούς των μαγικών 45αριών. Δεκάδες χιλιάδες LP σε όλα τα παρακλάδια της ελληνικής και διεθνούς pop και folk μουσικής θα δώσουν την ευκαιρία σε όλους να βρουν κάτι του γούστου τους.

Ραντεβού λοιπόν στην τεράστια κεντρική αίθουσα της λέσχης Athens A Go Go, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα, για το διήμερο Vinyl Monthly την Τετάρτη 28 και την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου.

Η είσοδος είναι δωρεάν!

Athens A Go Go
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου, ώρες: 12.00μμ – 10.00μμ
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου, ώρες 12.00μμ – 10.00μμ
Βουλής 36, Σύνταγμα
τηλ. 2103239333, κιν. 6975948852

Celluloid Heroes Lost In The Script

Fame Story

Όταν βραδιάζει, τα παιδιά παίζουν ακόμα κρυφτό στη Σταικοπούλου. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποτε έκλεψαν τη φωτιά από τους θεούς για να ανάψουν και να καπνίσουν κρυφά τα πρώτα τους τσιγάρα. Μάθανε με τα χρόνια να κάνουνε τους φόβους τους προσευχές για ό,τι αξίζει πραγματικά να αγαπούν και να μη μετανιώνουν για τις χαμένες ζωές τους. Κι ας λένε κάποιοι πως όταν μετανιώνεις για τα λάθη σου γίνεσαι σοφός. Λόγια του αέρα και λόγια στο χαρτί…

  Σε λίγο θα έρθουν οι συμμαθητές μου από το δημοτικό. Άλλοι με ματωμένα γόνατα κι άλλοι με μισοσκισμένα Μπλεκ στην κωλότσεπη. Τα κορίτσια θα φοράνε κορδέλες στα μαλλιά και θα γράφουν στιχάκια από τραγούδια των Olympians στα θρανία. Ήρθαμε από πολύ μακριά για να βρεθούμε εδώ σήμερα, όπως ακριβώς λένε και οι Radio Birdman. Κατεβήκαμε στο υπόγειο για να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, αλλά αφού δεν έπαιξαν το ”Found dead” εκείνο το Σάββατο, ανοίξαμε καινούριους που μάλλον δε θα τους κλείσουμε ποτέ. Σαν τις πληγές που δεν υπάρχει χρόνος να τις γιατρέψει. Σαν τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ και χάθηκαν μέσα σε ωκεανούς από αλκοόλ, σαν ανεπίδοτα γράμματα. Return to sender. Α, ρε Elvis, έγινες γραμματόσημο και σε φτύνουν! 

  Ανασαίνω την υγρασία του φθινοπώρου και μαζεύω πεταμένα τραγούδια από τους δρόμους. Τα καθαρίζω από τη σκόνη και τα βάζω δίπλα στα κραγιόν της Glendora. Τα ξέχασε, γλιστρώντας από το τζουκ μποξ, γράφοντας στο τζάμι « Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου…». Από τότε αγάπησε κι άλλους και πάντα φεύγοντας δάγκωνε με λύσσα τα χείλια της μέχρι να ματώσουν για να γράψει την επόμενη αφιέρωσή της στους δυσλεκτικούς εραστές της…Χθες, ήρθε μεταμφιεσμένη για να παίξει με τα παιδιά μα εκείνα την αναγνώρισαν κι άρχισαν να της ζητούν αυτόγραφα. Fame story σε βινύλιο.

  Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω μόνο θάλασσα.  Δε χρειάζομαι διακοπές. Δε  δουλεύω με μπαταρίες. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η ζωή δεν έχει συνταγή ούτε πρόβα. Μια κι έξω. There is no turning back on the run. Πετάω τις βιταμίνες στον υπόνομο. Δεν κρύβομαι αλλά παίζω κρυφτό με τους White Elephants και ψάχνουμε να βρούμε  το κεφάλι του Vic Morrow στη ζώνη του λυκόφωτος. Κι ύστερα, θα πάμε  δούμε για χιλιοστή φορά τους Γαμπρούς της Ευτυχίας και θα σπάμε το κεφάλι μας να αναγνωρίσουμε ποιο ήταν εκείνο το δαιμονισμένο surf που ακουγόταν στην ταινία.

  Διαβάζω την Κλίμακα και ακούω Gabor Szabo. «Δεξάμενος φλόγα τρέχε-ου γαρ γιγνώσεις πότε σβένυτται και εν σκοτία σε καταλείψει…» Πάντα θα ψάχνω διαμάντια στους σκουπιδοτενεκέδες. Και να ξέρεις, πως δε θα κρατήσω τίποτα για μένα. Ακόμα και την ψυχή μου, μπορείς να τη δεις σε ακτινογραφία φτάνει να κοιτάξεις προσεκτικά. Έτσι κι αλλιώς, έχουμε αρχίσει να ζούμε τα ανέκδοτά μας εδώ και αιώνες. Ε, ρε και σηκώνεται ο Δαυίδ…

                                                                                     (thmak design)

Το ποδόσφαιρο της Ουτοπίας

Παιδικές μνήμες και καημοί.Ήρωες με ματωμένα γόνατα.Αφίσα στο περιοδικό και κάρτες για συλλογή από από το περίπτερο.Τα ξέρεις αυτά κι ας νομίζεις πως τα ξέχασα.Πληγές που δε κλείσουν ποτέ με όσα συνοδεύουν κάποιες-ταπεινές θα πεις-αναμνήσεις.Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήμουν καλός στην αντιγραφή.Γι'αυτό και σου παραθέτω ατόφιο το παρακάτω άρθρο του Χρίστου Σωτηρόπουλου.Μήπως και θυμηθείς ρε μαλάκα....

 'Ενα από τα πράγματα που το Βατικανό δεν αντέχει να ακούει είναι η Θεολογία της απελευθέρωσης. Εκείνο το ιδεολογικό μονοπάτι του μαρξισμού, που τον παντρεύει με την χριστιανική διδασκαλία. Η μπορεί να συμβαίνει και το αντίστροφο. Η Θεολογία της απελευθέρωσης είναι πολύ δημοφιλής στην Λατινική Αμερική και οι εκπρόσωποί της, ιερείς ή και καρδινάλιοι, μπορούν από την λειτουργία να βρεθούν στην διαδήλωση και το αντίστροφο. Ενσαρκώνουν μία ρήση του Σαρτρ για τον μαρξισμό, σύμφωνα με την οποία «αριστερά, είναι να βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά των αδύνατων». Για τους εκπροσώπους της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, η θρησκεία είναι η πρόφαση να μιλήσουν για την κοινωνική ανισότητα και να την πολεμήσουν. Και από ανισότητα και φτώχεια στην Λατινική Αμερική, υπάρχει περίσσευμα.

Αν η Θεολογία της Απελευθέρωσης είχε εκπρόσωπό της στο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, αυτός δεν μπορούσε να ήταν άλλος από τον Σόκρατες. Δεν ήταν απλά μόνο ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Και άλλοι είναι. Ο Βραζιλιάνος αγαπούσε το παιχνίδι, τόσο, που δοκίμαζε τις αντοχές και τα όριά του, κυρίως έξω από τις τέσσερις γηρααμμές του γηπέδου. Ηταν από τους εμπνευστές της «δημοκρατίας της Κορίνθιανς», ένα πείραμα αυτοδιαχείρησης στο ποδόσφαιρο, μία ουτοπία, όπου όλες οι επιλογές, από το μεσημεριανό φαγητό των ποδοσφαιριστών μέχρι και την σύνθεση της εντεκάδας, ήταν ζητήματα που έμπαιναν σε ψηφοφορία. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του πειράματος, που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1978 όταν ο Σόκρατες πήγε στην Κορίνθιανς, ήταν πως επιχειρήθηκε τον καιρό που η Βραζιλία ήταν δέσμια μάς στρατιωτικής χούντας.

Ο Σόκρατες, που αμέσως μετά το μουντιάλ του 82 ετοιμαζόταν να δώσει καθυστερούμενα μαθήματα για το πτυχίο της ιατρικής, ήταν αυτός που επεισε τους συμπαίκτες του να γράψουν πάνω στις φανέλες τους, το σύνθημα «ψηφίστε στις 15», καθώς οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1979 ήταν το πρώτο βήμα εκδημοκρατισμού της Βραζιλίας. Ο Γιατρός, ποτέ δεν υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επαιζε μπάλα γιατί του άρεσε το παιχνίδι. Οπως του άρεσε το ποτό, ιδίως με φίλους και το κάπνισμα. Οπως του άρεσε το διάβασμα και το γράψιμο. Ετοίμαζε ένα μυθιστόρημα φαντασίας με άξονα το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 και αναρωτιέμαι αν θα δούμε κάτι από αυτό. Εστω και τις σημειώσεις του. Ο Σόκρατες, ήξερε ότι το ποδόσφαιρο, όπως η θεολογία, όπως ο ακτιβιμός και η πολιτική δράση, όπως το γράψιμο, όλα αυτά είναι διαφορετικές γλώσσες για να μιλήσεις στους ανθρώπους. Αλλά να τους μιλήσεις για πράγματα που έχουν σημασία. Για την ανισότητα, την φτώχεια, την υπεράσπιση των αδύνατων, ένα καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός. Ενα λαμπρότερο αύριο. Ο Σόκρατες, που οι συμπαίκτες του αποκαλούσαν «φιλόσοφο», είναι ο εκπρόσωπος της ουτοπίας. Οχι γιατί έδινε απαντήσεις. Σήμερα, όλοι δίνουν ακόμη κι οι υπολογιστές. Ο Σόκρατες ήξερε να θέτει τις σωστές ερωτήσεις.

Και ήταν τόσο σοφός, που βρίσκεται στο ίδιο σκαλί με τον έλληνα φιλόσοφο Κώστα Αξελό ο οποίος υποστήριζε ότι ο άνθρωπος μαθαίνει τον κόσμο και απελευθερώνεται με το παιχνίδι και την περιπλάνηση. Και ο Σόκρατες, από τα ξημερώματα της Κυριακής της 3ης Δεκεμβρίου, με ένα τσιγάρο στο στόμα, μία μπάλα στο αριστερό πόδι, το βαλιτσάκι του γιατρού στο δεξί και μία καινούργια ουτοπία στο μυαλό, θα βρίσκεται όπου του κάνει κέφι. Γιατί γνωρίζει τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «κανείς χάρτης του κόσμου δεν είναι πλήρης αν λείπει από αυτόν η νήσος ουτοπία».

Ο άνθρωπος του τρένου

Ζούσε την τελευταία του ώρα. Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει. Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει, όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί. Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.
Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες,ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.

Τάσος Λειβαδίτης "Tαξίδι", από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)

Stress-Athens Burning

 It’s been exactly 30 years since the creation of Athens Burning from Stress and their message still remains up to date. B-otherSide records bring to surface the recordings of the first Stress era, from 1982 till 1985, with 9 songs divided in 2 different singles(“Athens Burning I” & “Athens Burning II”) in 500 numbered copies. The recordings are being introduced by Argyris Zilos, in an extract from the first radio presedention of Stress. The singles include a 4 page insert with photos and lyrics in greek language and english translation.

Street date the 3rd of December.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

  Επειδή όλα άρχισαν από τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε τη Glendora, είπα να αξιωθώ και να συγκεντρώσω τη μουσική και τα τραγούδια που ακούστηκαν στην ταινία του Νίκου Νικολαϊδη "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".Θα μπορούσε αυτή η συλλογή έτσι κι αλλιώς να αποτελέσει μια μεταμεσονύκτια(βεβαίως) ραδιοφωνική εκπομπή αλλά προτίμησα να φτιάξω ένα mixtape. Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Βέρα που δεν έρχεται ποτέ, όπου κι αν βρίσκεται.

Παζάρι Δίσκων-Vinyl Monthly Νοεμβρίου

Η λέσχη Athens A Go Go διοργανώνει μεγάλο Record Fair στις 26 και 27 Νοεμβρίου αποκλειστικά με δίσκους βινυλίου, στην κεντρική της αίθουσα στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα.

Για δύο μέρες, δίσκοι όλων των τύπων, από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τις μέρες μας, θα εκτίθενται και θα πωλούνται σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές από συλλέκτες δίσκων, ανεξάρτητες δισκογραφικές και ειδικευμένους record dealers απ’ ό...λη την Ελλάδα. Η κυριολεκτικά τεράστια ποικιλία δίσκων 45 στροφών ελληνικής και ξένης μουσικής θα ικανοποιήσει λάτρεις των juke-box, DJs, συλλέκτες και νοσταλγούς των μαγικών 45αριών. Δεκάδες χιλιάδες LP σε όλα τα παρακλάδια της ελληνικής και διεθνούς pop και folk μουσικής θα δώσουν την ευκαιρία σε όλους να βρουν κάτι του γούστου τους.

Ραντεβού λοιπόν στην τεράστια κεντρική αίθουσα της λέσχης, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα, για το διήμερο Vinyl Monthly το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου.

Η είσοδος είναι δωρεάν!

Athens A Go Go
Σάββατο 26 Νοεμβρίου, ώρες: 12.00μμ – 10.00μμ
Κυριακή 27 Νοεμβρίου, ώρες 12.00μμ – 10.00μμ
Βουλής 36, Σύνταγμα

Dino Valenti "Get together" (The lost recorings pre-1970) on vinyl

 Dino Valenti was one of the most fascinating figures of the San Francisco 60s psychedelic scene. He was the frontman of the Quicksilver Messenger Service, and became famous with his hippie anthem Get Together, that has reached the USA top-ten, when played by the Youngbloods.

He made a solo album with Columbia, and recorded a lot of other material, that he has been storing in various warehouses in the late 60s. This record comes from some of these tapes, which were recently found and delivered to Valenti’s family.

They are of superb sound quality, and of even greater musical value – excellent never before issued gems, as well as his own version of Get Together presented for the first time here on vinyl. It is unknown, who else is performing in these tapes, although sound and great acid guitar in several tracks strongly remind of early QMS albums.

Limited, deluxe 2LP extra heavy gatefold cover, 180g vinyl.

Πεφταστέρι

  Δεν έκανε ξαστεριά να δεις τα πεφταστέρια, τη βροχή των Λεοντιδών.Μακριά νυχτωμένος και συνήθης ύποπτος.Σουτάρισμα όπου κι αν ήταν, αρρώστια και υποτροπές, ζητιανιά, στραπατσαρισμένη μούρη, όλα τα θαύματα της παραμύθας.Από τύχη την έβγαζες ως τώρα καθαρή, από τύχη έμαθα κι εγώ ότι βούτηξες με σηψαιμία στον Αχέροντα.Ο Γιαννάκης ο νιάου από την Πρόνοια.Ακόμα ένας, πόσοι ακόμα?

The Foreign Tapes Vol.1

Ένα καλοκαίρι στη Μαγιόρκα, αυτό που λένε ηχητικό ντοκουμέντο.Jean Wallace, Charms, Rocky Roberts, Jackie Mittoo, Liminanas...Πιείτε και για μένα κάτι!

Dead Man

Παγωμένη βότκα(να ζεσταθούμε), λοξές ματιές στη φιλολογία του παππού William Blake, ανεπανάληπτα riffs από το Neil Young, ένας Johhny Depp που ψάχνει να βρει χρώμα.Άλλο να μιλάς για θάνατο και άλλο να πεθαίνεις.

"The ancient tradition that the world will be consumed in fire at the end of six thousand years is true;

As I have heard from hell.

The whole creation will be consumed, and appear infinite and holy, where as it now seems finite and corrupt.

This will come to pass by an improvement of sensual enjoyment.

If the doors of perception were cleansed, everything would appear to man as it is, infinite..."

Blog coffee

Νεσκαφέ, ζάχαρη και ουίσκι.Αξιοζήλευτη ποιότητα.Ό,τι πρέπει αυτή την ώρα.Βουτιά στα καταραμένα fifties.Dusty grooves και ρέστα από νικοτίνη κολλημένη πάνω σε δειλούς έρωτες.Προσδεθείτε γιατί τα φρένα μπορεί να μην πιάσουν...

Αφορισμός στον καθρέφτη

Όσο φοβάσαι τη φωτιά, το σκοτάδι θα τρώει τα σωθικά σου και η καρδιά σου θα είναι παγωμένη."Δεξάμενος φλόγα τρέχε. Ου γαρ γιγνώσκεις πότε σβέννυται και εν σκοτία σε καταλείψει".
Να δεις, θα έχουμε καλό χειμώνα....

A House Is Not A Home

 Ο Μάιος αγκομαχάει και ξύνει πάλι πληγές,τις γλυκαίνει με κονιάκ και μπύρες, τις πικραίνει με τζιν(απ’το καλό) μα δεν ξορκίζονται.Το αίμα μου εδώ και χρόνια δε λέει να πήξει με τίποτα, δε μπλέκω σε καυγάδες, φυλάγομαι.Από το ίδιο ποτήρι πίνουν θεοί και δαίμονες αλλά κανείς δε λέει “γεια μας”.Φυλάγονται όλοι τους.Στην πόλη μου, είμαι πιο ξένος κι απ’τους μετανάστες.Δε μιλάω πολύ, έτσι κι αλλιώς, οι ρίμες μου τέλειωσαν και ψάχνω για καινούριες.Με σκοτώνουν τα γιατί που δε μπορώ να απαντήσω.Αλλά απόψε η Fleury έβγαλε εισιτήριο και θα έρθει να με συναντήσει.Αγάπες μου, ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ.Όλα θα σας τα πω, λίγη υπομονή μονάχα.Να, έρχεται ο Jeffrey Lee αγκαλιά με την ‘Ολγα Ρόμπαρντς.Καλή αντάμωση…

A Cold Night for Alligators

 Δε γίναμε ποτέ φίλοι και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ.Δεν πιάσαμε ρίζα για να ανέβουμε στον ουρανό και να τον μοιραστούμε.Τώρα αλλάζεις τα τσιγάρα που κάπνιζες, σε λίγο καιρό θα ξαναβάλεις καφέ με φίλτρο.Κι ύστερα, θ’ αρχίσεις να μπολιάζεις με ξύδια το αίμα σου, για να αλλάξεις τη ζωή σου.Και καλά θα κάνεις.Εγώ θα σου στέλνω τριαντάφυλλα να σε βρίσκουν μόλις ξυπνάς κι ας μην τα μυρίσεις ποτέ. Α, ρε παρτάλι…

Βαλεντίνα

Βρίσκομαι στο δρόμο για Νέα Υόρκη και μαζεύω με μανία την άσφαλτο που βράζει κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο με μια ασημένια Πόρσε. Τα Σπαθιά λυσσάνε τραγουδώντας «ο δρόμος είν’ αλήθεια, χίλια κι ένα παραμύθια, είναι το σπίτι μας-δεν έχει τέλος…».Στο διπλανό κάθισμα λαγοκοιμάται ένα μπάσταρδο κουτάβι που παραλίγο να λιώσω έξω από την Τιχουάνα. Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είμαι στο δρόμο- η φάτσα μου όμως στον καθρέφτη είναι ίδια με τη φωτογραφία στο απολυτήριο λυκείου.
Τα μάτια μου καίγονται από μια απροσδιόριστη λάμψη. Κόβω ταχύτητα να μη με βρει η δευτέρα παρουσία σα χαλκομανία. Μπλόκο στη μέση του πουθενά. Το αστέρι του νόμου πάνω σ’ ένα τζιν πουκάμισο δεν είναι και τόσο γυαλιστερό από κοντά τελικά. Και η φάτσα του σερίφη μοιάζει με ένα σκίτσο που έχω δει εκατομμύρια φορές σ’ αυτή τη ζωή μου.
-Καλώς το Σένα! Δεν κρατιέται το ρημαδιασμένο, ε; Άδεια και δίπλωμα, φιλαράκο…
Οι εμπειρίες διδάσκουν ψυχραιμία. Έχω δικαίωμα να μη μιλήσω γιατί ό,τι πω μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου. Το ξέρω από τον κινηματογράφο αυτό. Αλλά άντε να βρίσκεις δικηγόρο τώρα.
-Λοιπόν, το αυτοκίνητο το έκλεψα από το Τζέιμς Ντιν και γι’ αυτό ζει ακόμα αν θες να ξέρεις. Εκτιμώ το γούστο του, πάντως.
-Χίλια δολάρια πρόστιμο για υπέρβαση ορίου ταχύτητας, μάγκα μου, και έχεις πορεία ακόμα.
Το μόνο νόμιμο χρήμα που κουβαλάω είναι οι εισπράξεις από την τελευταία συναυλία των Μάγων του Ροζ στο Τόκιο. Εδώ σε θέλω μάστορα!
-Είσαι άτυχος, ούτε σεντ δεν υπάρχει.
Ο ξένοιαστος μπάτσος χαμογέλασε και πέταξε ένα κέρμα στον αέρα.
-Πες μου ένα καλό ψέμα, ξένε, κι εγώ θα φύγω από το δρόμο σου.
Δέκα Λαμποργκίνι στροφάρισαν στο μυαλό μου. Διάβολε, ο Τζιμ Άνταμς ήταν αυτός απέναντί μου. Ο μικρός σερίφης!
-Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Και γιατί είσαι μόνος σου;
-Πες πως όλα ξεκίνησαν όταν άκουσα το Walk on the wild side του Lou Reed. Λοιπόν;
Δε με έπαιρνε για ψέματα. Ό,τι ήταν να γίνει, θα γινόταν.
-Υπάρχει ένα τραγούδι που έχει στοιχειώσει τη ζωή μου εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Το έγραψε ο Jack Green και όταν το άκουσα τυχαία σε ένα μπαρ πρώτη φορά μου έφυγε το κεφάλι!
-Τυχαία είπες; Τίποτα δεν είναι τυχαίο, φιλαράκο. Ακόμα να το μάθεις αυτό;
Το ήξερα. Μα υπάρχουν φορές που δεν θέλω να το πιστεύω. Κοίταξα τον ουρανό και για μια στιγμή μου φάνηκε πως ένα σμήνος αλμπατρός μας χαιρετούσε.
-Το τραγούδι μου έγινε έμμονη ιδέα. Στην αρχή, ήθελα να αποκτήσω το δίσκο. Έψαχνα στα πιο απίθανα μέρη και τελικά τον αγόρασα σ’ ένα μικρό μαγαζί γεμάτο από τόνους μεταχειρισμένου βινυλίου. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Όσο περισσότερο άκουγα ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι, τόσο περισσότερο βυθιζόμουν στο μύθο της Βαλεντίνας. Γυρνάω τόσα χρόνια αλλά ακόμα δεν έχω βρει το κορίτσι του τραγουδιού. Γυρεύω την Βαλεντίνα, Τζιμ… Ψάχνω να βρω ένα φάντασμα που κάποτε θα πάρει κόκαλα και σάρκα στο ταξίδι μου.
Είδα μια χορεύτρια στα λευκά ντυμένη
να λάμπει περισσότερο από τις φωτεινές επιγραφές των μπαρ
να έρχεται σαν ψίθυρος τόσο απαλός
και να στέκεται ανάμεσα στις λέξεις και σε μένα
Βαλεντίνα, γλυκό λουλούδι του Μέξικο
που φυτρώνει σε απάτητα μέρη
εκεί που μόνο αγρίμια τριγυρίζουν
Σαν ηλιαχτίδα ήρθε
κι έγινε φλόγα δίπλα μου
Μοιάζει με επιθυμία που ανυπομονώ να πραγματοποιήσω
και πλανιέται ανάμεσα στα λόγια και σε μένα
Βαλεντίνα, γλυκό λουλούδι του Μέξικο…
Το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν αν θα με πίστευε ή όχι.
-Υπήρξε κάποια φορά που ένιωσες πως κόντεψες να τη βρεις;
-Όσο νιώθουν οι αλαφροίσκιωτοι πως τους ακουμπά το χέρι του θεού. Μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε και να κάνει τα πιο παράταιρα πράγματα. Να’ ναι καλόγρια, πόρνη, δασκάλα, να μεγαλώνει με στοργή τα παιδιά της, να είναι επαγγελματίας δολοφόνος…δεν ξέρω.
-Μπορεί να απογοητευτείς αν τη βρεις κάποτε. Δεν το έχεις σκεφτεί αυτό;
-To ταξίδι είναι που μετράει. Ακόμα να το μάθεις αυτό;
Πέταξε ξανά το κέρμα στον αέρα.
-Συνέχισε το δρόμο σου, ξένε. Μόνο που θα πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο εδώ. Ο Τζέιμς Ντην θα γινόταν ένας πολύ άσχημος γέρος, δε νομίζεις; Α, και το κουτάβι να μην το πάρεις μαζί σου. Ένα τσακάλι δε μπορεί να ζήσει σε μια μεγαλούπολη.
Φορτώθηκα το σάκο μου και του έδωσα το χέρι.
-Θα γυρίσεις ποτέ στην Ελλάδα;
-Όταν θα βρεις το κορίτσι που ψάχνεις…
-Πες μου, θα μπορούσες να με συλλάβεις;
- Είσαι στο όνειρό μου πια, φίλε. Να μη μπαίνω μόνο εγώ στα δικά σου… Ώρα καλή!
Είμαι μια ασήμαντη κουκίδα που κινείται αργά στον αυτοκινητόδρομο. Κάπως έτσι θα πρέπει να μοιάζω τώρα για τα αλμπατρός που περνούν αγέρωχα από ψηλά ταξιδεύοντας νότια. Με προσπερνούν ανέμελοι μηχανόβιοι και τεράστιες νταλίκες. Συνοδοιπόροι με διαφορετικούς σκοπούς και προορισμούς που μας ενώνει για λίγο αυτό το τεράστιο ασημένιο φίδι κάτω από τις φθαρμένες κίτρινες μπότες μου. Διακρίνω μια κατάμαυρη φιγούρα κλεισμένη σ’ ένα σκούρο μπλε λινό κοστούμι να κάνει ωτοστόπ. Στα χέρια του κρατάει ένα πανάρχαιο βιβλίο με δερμάτινο κάλυμμα.
-Με συγχωρείτε, μήπως είστε ο John Coltrane;
-Mε γνωρίζεις νεαρέ;
-Έχω ακούσει μερικούς δίσκους σας…
-Λοιπόν;
-Τίποτα…Πηγαίνετε στη Νέα Υόρκη;
-Ναι, με περιμένουν για την ηχογράφηση του A Love Supreme κι εγώ βρίσκομαι ακόμα εδώ να ζητιανεύω λίγα χιλιόμετρα. Και χωρίς σαξόφωνο για να παίξω. Παράτα με τώρα!
Εξαιρετική περίπτωση. Να θες να καπνίσεις και να μην υπάρχει ούτε μια τόση δα φλογίτσα. Το βιβλίο όμως;
-Αυτό που κρατάτε…
-Η Βίβλος είναι, μικρέ. Η Ιερή Βίβλος. Δίχως την αγάπη του θεού, τι να την κάνεις τη μουσική;
-Και δίχως την αγάπη του ανθρώπου, άγιε…
Γύρισα να φύγω.
-Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια να βρούνε μοναχά τους το δίκιο και το άδικο, μικρέ. Πιο πολύ χαρά σου δίνει το να ψάχνεις κάτι απ’ το να το βρίσκεις.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά από αυτή την κουβέντα. Βρίσκομαι ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου μάλλον και το αντισηπτικό μου έχει τσακίσει τα ρουθούνια. Νιώθω σα να έχω πέσει ολόκληρος πάνω σε ένα φορτίο καρφίτσες. Είμαι τριγυρισμένος από εκατομμύρια σωλήνες και σωληνάκια και τα μάτια μου έχουν ακόμα τη λάμψη από το αστέρι του μικρού σερίφη. Απέναντί μου, μια κουκλάρα αιχμάλωτη στη λευκή στολή της σημειώνει κάτι σ’ ένα ντοσιέ και στον τοίχο πίσω της κρέμεται μια αφίσα από ένα πίνακα του Ματίς. Έξοχα!
-Επιτέλους, άνοιξες τα μάτια σου!
Η αύρα της φωνής της μου θυμίζει κάτι απροσδιόριστο. Έτσι κι αλλιώς όμως, δε μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα από όσα συμβαίνουν.
-Πού βρίσκομαι; Πόσο καιρό είμαι εδώ;
Μου χάρισε ένα ατέλειωτο χαμόγελο.
-Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς. Δε θέλεις να ξέρεις γιατί βρίσκεσαι εδώ;
Δεν ήξερα αν ήθελα. Και δεν πρόλαβα να απαντήσω.
-Είσαι λοιπόν φιλοξενούμενος της εντατικής εδώ και δεκαπέντε βράδια. Κάποιος σου στόλισε το κρανίο με μια σφαίρα αλλά εσύ τα κατάφερες και ξέφυγες απ’ του χάρου τα δόντια. Μας βοήθησες πολύ. Εκεί όμως που μπερδεύονται τα πράγματα είναι ποιος σου το έκανε αυτό…
Έφτιαξε λίγο τα μαλλιά της με το αριστερό χέρι.
-Υπάρχουν δύο διαφορετικές μαρτυρίες. Ένας νεαρός, ελληνοαμερικάνος στην ηλικία σου, είπε πως σε πυροβόλησαν για να σου πάρουν τα χρήματα που είχες μαζί σου. Κι ένας μαύρος μουσικός κατέθεσε πως σου επιτέθηκαν επειδή κουβαλούσες ένα πολύ σπάνιο αντίτυπο της Βίβλου. Όπως και να έγιναν τα πράγματα, είσαι πολύ τυχερός.
-Πόσο θα μείνω ακόμα;
-Όσο χρειαστεί. Ξεκουράσου τώρα. Είσαι σε καλά χέρια.
Πρέπει να ονειρεύομαι. Δε μπορεί να υπάρχει στον πλανήτη τέτοια θεογκόμενα νοσοκόμα. Μόνο στο σινεμά βλέπεις τέτοια πλάσματα κι εύχεσαι να είσαι μια ζωή άρρωστος για να σε περιποιούνται. Κι άμα γίνεις καλά, φαντασιώνεσαι με όλες τις εκδοχές του Κάμα Σούτρα.
-Και κάτι άλλο… Σε έφερε εδώ ετοιμοθάνατο μια γυναίκα. Μου είπε μόλις συνέλθεις να σου πω ότι θα βρίσκεται στη Λευκάδα, στο μοναδικό σημείο του νησιού που η θάλασσα αγγίζει τον ορίζοντα. Να μη βιαστείς μόνο. Α, και να σου δώσω ένα φιλί…
Έσκυψε και με φίλησε.
-Μου είπε πως τη λένε Βαλεντίνα.

Sex-pir

Οι Sex-pir ,άγνωστοι μέχρι πρότινος στον χώρο του ελληνικού ροκ ,είναι η μπάντα -προπομπός των μετέπειτα Sun of Greece,με αρκετές όμως διαφοροποιήσεις στην σύνθεση και στο ύφος της μπάντας.

Αναλυτικότερα οι Sex-pir ιδρύθηκαν το 1968 από τα αδέρφια Μιχάλη και Στέφανο Ψωμά στην Στουτγκάρδη στην Γερμανία όπου είχαν μεταναστεύσει, αρχικά ο μεγαλύτερος αδερφός Μιχάλης και το 1968 ο δεκαεξάχρονος τότε Στέφανος. Τα αδέρφια Ψωμά κατάγονταν από την Ζαρκαδιά της Χρυσούπολης και πέρασαν πολύ δύσκολα χρόνια λόγω της μεγάλης ένδειας και φτώχειας. Παρόλη την έλλειψη ακόμα και βασικών βιοτικών αγαθών ο Στέφανος καταφέρνει να γραφτεί και σε ένα ωδείο της Χρυσούπολης και να κάνει τα πρώτα του μαθήματα κιθάρας τα οποία και συνέχισε για κάποια χρόνια ,λόγω όμως της τρομερής οικονομικής ανέχειας, ο μεγάλος αδερφός μεταναστεύει πρώτος στην Γερμανία και το 1968 τον ακολουθεί και ο Στέφανος. Στην Γερμανία ο μεν Μιχάλης Ψωμάς (μπάσο ,φωνή) θα καταφέρει να βιοποριστεί παίζοντας σε λαϊκά κέντρα της εποχής, ο δε Στέφανος (κιθάρα) θα πιάσει δουλειά σε ένα εργοστάσιο όπου και θα παραμείνει για πολλά ακόμη χρόνια ενώ όλα τα χρήματα που εξοικονομούσαν πήγαιναν σε ένα στούντιο που μαζεύονταν κάθε απόγευμα και πρόβαραν τα τραγούδια τους με την συμμετοχή του εξαιρετικού Τούρκου-επίσης μετανάστη- Koloklu (ντραμς), φτιάχνοντας έτσι ένα πολύ καλό και ομοιογενές σύνολο. Με την βοήθεια του μεγαλύτερου αδερφού τους Θεόδωρου Ψωμά στο μπουζούκι ηχογραφούν ένα single με δύο λαϊκά τραγούδια, στα οποία η μουσική και οι στίχοι είχαν γραφτεί από κοινού και σύντομα γίνεται ανάρπαστο από την ελληνική κοινότητα. Κάπου εδώ χρονικά πρόβαλε πλέον το μεγάλο δίλλημα ,εάν θα έπρεπε δηλαδή να παραμείνουν στην εμπορικά ασφαλή λύση του λαϊκού ήχου ή να ρισκάρουν φτιάχνοντας την μουσική που τους γοήτευε πάντα, ατόφιο ροκ δηλαδή, παρόλο που ήταν επισφαλές να προσπαθήσουν να πλησιάσουν το ελληνικό τους ακροατήριο που είχε τελείως διαφορετικές προτιμήσεις.Η απόφαση τελικά πάρθηκε και ευτυχώς για εμάς η πλάστιγγα έγειρε υπέρ των ροκ τραγουδιών ,σύντομα λοιπόν τα τραγούδια, μουσική και στίχοι , γράφονταν και ενορχηστρώνονταν από όλο το συγκρότημα και σε διάστημα ενός χρόνου γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν τα πρώτα δυο τραγούδια με τον οικονομικό παράγοντα να έχει πάντα ανασταλτικό ρόλο αφού θυσίαζαν βασικές βιοτικές ανάγκες για την εξοικονόμηση χρημάτων. Στα τέλη του ’68 αποφασίζουν να εκδώσουν μόνοι τους δύο ορχηστρικά τραγούδια σε ένα single για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και έτσι κάτω από την φίρμα του στούντιο ηχογράφησης (Bauer Studio) εκδίδουν τα οργανικά “Arrows fires” και “Volcano”. Το ύφος αυτών των δυο εξαιρετικών τραγουδιών είναι καθαρόαιμο surf ροκ, ένα είδος που προτιμούσαν κυρίως στην δυτική ακτή των Η.Π.Α. αλλά και στην Αυστραλία με κύριο γνώρισμα τον δυνατό ρυθμό στα τραγούδια (συνήθως σε 5/8) ,τις επιθετικές κιθάρες και την απουσία φωνής δίνοντας έτσι βάση στην χορευτική διάσταση των τραγουδιών. Με την έναρξη του 1969 το συγκρότημα ανασκουμπώνεται και αποφασίζουν να γράψουν ένα ολόκληρο άλμπουμ προωθώντας παράλληλα το single με κάθε δυνατή ευκαιρία οπότε αναλαμβάνουν αρκετές χορευτικές βραδιές της ομογένειας και περιοδεύουν στην Κεντρική Ευρώπη, όπου τουλάχιστον υπάρχει ελληνικό στοιχείο (στο μεγαλύτερο μέρος της Γερμανίας, Βέλγιο, Λίχτενσταιν, Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία). Με το τέλος της περιοδείας μπαίνουν στο ίδιο στούντιο και αυτή τη φορά ηχογραφούν 12 τραγούδια με στίχο, έχοντας ως απώτερο στόχο την έκδοση ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ αλλά για αρχή εκδίδουν μόνοι τους πάλι ένα ακόμη single στην ετικέτα του Bauer Studio το οποίο περιλαμβάνει τα τραγούδια «Καταιγίδα» και flipside την μπαλάντα «Το θαύμα είσαι εσύ». Η μπαλάντα αν και άρτια σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το ηχόχρωμα της «Καταιγίδας» όπου το επιθετικό παίξιμο του Στέφανου και το βραχνό ηχόχρωμα στις κιθάρες του δίνουν μια εξωτική αίσθηση καθότι σε προϊδεάζει ότι πρόκειται για ξενόγλωσσο τραγούδι και είναι μεγάλη και ευχάριστη η έκπληξη του να ανακαλύπτεις ένα τόσο όμορφο δέσιμο με την ελληνική γλώσσα.Αξιοπεριέργο: Παρόλη την εξαιρετική δουλειά οι συνήθεις λόγοι στράτευσης διαδοχικά των μελών της μπάντας καθώς και ο αιφνίδιος θάνατος του βιρτουόζου ντράμερ έδωσαν τέλος και σε αυτήν την προσπάθεια με αποτέλεσμα η πομπίνα με τα υπόλοιπα 10 τραγούδια να παραμείνει ανέκδοτη έως τις μέρες μας ενώ τα δυο αδέρφια Ψωμά αποτελούν και τον πυρήνα του μετέπειτα αξιόλογου σχήματος των Sun of Greece, όπου και τελειοποιούν τις μουσικές τους δυνατότητες σε συνδυασμό πάντα με την δυναμική ποίηση του Παναγιώτη Ψαριανού.

Πολύτιμες οι πληροφορίες του Δημήτρη Βασιλειάδη.Θα επανέλθω ανεβάζοντας και τη φωτό από το surf σινγκλακι τους.

Ορίστε λοιπόν και το εξώφυλλο από το surf single που κυκλοφόρησαν το 1968.