Fame Story

Όταν βραδιάζει, τα παιδιά παίζουν ακόμα κρυφτό στη Σταικοπούλου. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποτε έκλεψαν τη φωτιά από τους θεούς για να ανάψουν και να καπνίσουν κρυφά τα πρώτα τους τσιγάρα. Μάθανε με τα χρόνια να κάνουνε τους φόβους τους προσευχές για ό,τι αξίζει πραγματικά να αγαπούν και να μη μετανιώνουν για τις χαμένες ζωές τους. Κι ας λένε κάποιοι πως όταν μετανιώνεις για τα λάθη σου γίνεσαι σοφός. Λόγια του αέρα και λόγια στο χαρτί…

  Σε λίγο θα έρθουν οι συμμαθητές μου από το δημοτικό. Άλλοι με ματωμένα γόνατα κι άλλοι με μισοσκισμένα Μπλεκ στην κωλότσεπη. Τα κορίτσια θα φοράνε κορδέλες στα μαλλιά και θα γράφουν στιχάκια από τραγούδια των Olympians στα θρανία. Ήρθαμε από πολύ μακριά για να βρεθούμε εδώ σήμερα, όπως ακριβώς λένε και οι Radio Birdman. Κατεβήκαμε στο υπόγειο για να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, αλλά αφού δεν έπαιξαν το ”Found dead” εκείνο το Σάββατο, ανοίξαμε καινούριους που μάλλον δε θα τους κλείσουμε ποτέ. Σαν τις πληγές που δεν υπάρχει χρόνος να τις γιατρέψει. Σαν τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ και χάθηκαν μέσα σε ωκεανούς από αλκοόλ, σαν ανεπίδοτα γράμματα. Return to sender. Α, ρε Elvis, έγινες γραμματόσημο και σε φτύνουν! 

  Ανασαίνω την υγρασία του φθινοπώρου και μαζεύω πεταμένα τραγούδια από τους δρόμους. Τα καθαρίζω από τη σκόνη και τα βάζω δίπλα στα κραγιόν της Glendora. Τα ξέχασε, γλιστρώντας από το τζουκ μποξ, γράφοντας στο τζάμι « Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου…». Από τότε αγάπησε κι άλλους και πάντα φεύγοντας δάγκωνε με λύσσα τα χείλια της μέχρι να ματώσουν για να γράψει την επόμενη αφιέρωσή της στους δυσλεκτικούς εραστές της…Χθες, ήρθε μεταμφιεσμένη για να παίξει με τα παιδιά μα εκείνα την αναγνώρισαν κι άρχισαν να της ζητούν αυτόγραφα. Fame story σε βινύλιο.

  Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω μόνο θάλασσα.  Δε χρειάζομαι διακοπές. Δε  δουλεύω με μπαταρίες. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η ζωή δεν έχει συνταγή ούτε πρόβα. Μια κι έξω. There is no turning back on the run. Πετάω τις βιταμίνες στον υπόνομο. Δεν κρύβομαι αλλά παίζω κρυφτό με τους White Elephants και ψάχνουμε να βρούμε  το κεφάλι του Vic Morrow στη ζώνη του λυκόφωτος. Κι ύστερα, θα πάμε  δούμε για χιλιοστή φορά τους Γαμπρούς της Ευτυχίας και θα σπάμε το κεφάλι μας να αναγνωρίσουμε ποιο ήταν εκείνο το δαιμονισμένο surf που ακουγόταν στην ταινία.

  Διαβάζω την Κλίμακα και ακούω Gabor Szabo. «Δεξάμενος φλόγα τρέχε-ου γαρ γιγνώσεις πότε σβένυτται και εν σκοτία σε καταλείψει…» Πάντα θα ψάχνω διαμάντια στους σκουπιδοτενεκέδες. Και να ξέρεις, πως δε θα κρατήσω τίποτα για μένα. Ακόμα και την ψυχή μου, μπορείς να τη δεις σε ακτινογραφία φτάνει να κοιτάξεις προσεκτικά. Έτσι κι αλλιώς, έχουμε αρχίσει να ζούμε τα ανέκδοτά μας εδώ και αιώνες. Ε, ρε και σηκώνεται ο Δαυίδ…

                                                                                     (thmak design)