Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων

Απομίμηση ζωής ετούτη η ζωή. Σκηνογραφία όπου κάποια ερωτεύτηκε τον ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν… Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει κι η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ. Γι’ αυτό στη γη ξαπλώνει και παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών: Πόρτα ζωγραφισμένη σ’ ένα τυφλό ντουβάρι.

 "Τότε που η σιωπή τραγούδησε" ("Νεφέλη", 2000)

Αργύρης Χιόνης, 1943-2011

Ρεβεγιόν

Ξημερώνουν Χριστούγεννα, ντύνομαι να πάω σε ρεβεγιόν, έξω στον παγωμένο αέρα.Να συναντηθώ με τις προσωρινές ανακωχές αυτών που με περιμένουν.Δεν πάω να σώσω την ψυχή μου, μόνο κάτι μνήμες παιδικές, τότε που οι άγιες νύχτες ήταν και ξένοιαστες.Άντε να είχες την αγωνία τι θα γινόταν στο επόμενο επεισόδιο του Μικρού Ήρωα αλλά μέχρι εκεί.

Αυτή η γιορτή από ένα σημείο και μετά γίνεται προσκλητήριο απόντων.Cocktail αναμνήσεων που ο καθένας το φτιάχνει όπως θέλει για να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους της παρέας.Αν έχει βέβαια παρέα ή αν έχει τη διάθεση να μοιραστεί τη μυστική του συνταγή.

Θα στήσουμε ένα πάρτι στο πάρκο, αν το θυμάσαι, με κλεμμένες μπίρες, κουρτάκια κι ό,τι καβατζώσει ο καθένας μας.Φέτος θα φέρουμε και γκαζάκια να φτιάξουμε ρακόμελα με γαρύφαλλα και κονιάκ με κανέλλες.Να κεράσουμε τους βαριεστημένους μπάτσους που θα έχουν περιπολία και θα μας ζηλεύουν.Άλαλα τα χείλη των ασεβών από τέτοιες αβρότητες.Χα!

Όλο και κανα κορίτσι(ή περίπου) των ελαφρών ηθών θα περάσει για να ζητήσει φωτιά, δε μπορεί…Εμπνέουμε εμπιστοσύνη, αν μη τι άλλο, και μπορεί να χάσει το μεροκάματο για χάρη μας.Δε βαριέσαι,ειδικά τέτοιες μέρες η ντεσπεράντο διάλεκτος έχει την τιμητική της.

Άμα ξεμείνουμε από μπαταρίες και τελειώσει η κονσέρβα μουσική, θ’αρχίσουμε να τραγουδάμε.Τραγούδια για μάτια που δε βλέπονται πια αλλά δε λησμονιούνται κιόλας κι ο καθένας με το φάλτσο πόνο του.

Κι όταν ξημερώσει…Χριστέ μου,με το καλό θα γεννηθείς.Αλλά να ξέρεις πως στο όνομά σου, για να ξεδιψάσουν, θα πίνουν δολοφόνοι νερό.Πάντα.

Εδώ δεν υπάρχει άσυλο

"Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι παρμένος από την παρακάτω φράση, του Αστυνομικού Δ/ντη Αττικής: ««Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» η οποία ειπώθηκε στις 9 Μαϊου 1985 στην πλατεία Εξαρχείων και πυροδότησε ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων και συγκρούσεων. Φυσικά ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι αμφίσημος, εφόσον υπονοεί την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80.

Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους μεγαλύτερους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο."

Έχουν προσεγγιστεί και θα συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μέλη των παρακάτω συγκροτημάτων: Antitroppau Council, Metro Decay, Magic De Spell, Cpt. Nefos, Libido Blume, Villa 21, Yell-o-Yell, Headleaders, Παρθενογένεσις, Stress, Auschwitz, Αρνάκια, ΑΝΤΙ, Ανυπόφοροι, Last Drive, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, Panx Romana, Ex Human, Not 2 without 3, South of no North.

Πρωταγωνιστούν       

ANTI (“Against”), AntiTroppau Council, Anypophoroi (“Intolerables”), Arnakia, Auschwitz, Choris Perideraeo (“Without a Necklace”), Clown, Ex Humans, FMQ,Genia tou Chaous (“Chaos Generation”), Libido Blume, etc.

Directed By Μιχάλης Καφαντάρης

Written By Μ.Β.

Μια πολύ καλή γεύση από την ταινία που ετοιμάζεται "Εδώ δεν υπάρχει άσυλο" παίρνουμε όλοι στο βίντεοκλιπ του τραγουδιού No asylum here. Πρόκειται για σύνθεση του Κ. Μάστορη των Metro Decay και μαζί του παίζει και εμφανίζεται όλη η παλιά φρουρά: Στ. Μαστροκαλος, Σπ. Φαρος, Β. Σαλαπατας, Μιχ. Πουγουνας, Αντα Λαμπαρα, Γ. Ντρενογιαννης, Θ. Βλαχακης, Κ. Κουζας, Χ. Μανωλιτσης, Γ. Χαραλαμπιδης, Στ.Καλυβιωτης. Σκηνοθεσια Μιχαλης Καφανταρης, φωτογραφια Νικος Χανιωτης, ενώ τρωει κασετες η Ολγα Παπαδημητριου.

VINYL MONTHLY Δεκεμβρίου

Το μεγαλύτερο και λαμπρότερο Vinyl Monthly που έχει γίνει ως τώρα, είναι έτοιμο να υποδεχθεί φανατικούς μουσικόφιλους & vinyl junkies για να τους χαρίσει μια μοναδική εμπειρία.

Στις 28 και 29 Δεκεμβρίου ένας κόσμος με χιλιάδες δίσκους βινυλίου, ανοίγει τις πόρτες του στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα.
Για δύο μέρες, δίσκοι όλων των τύπων, από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τις μέρες μας, θα εκτίθενται και θα πωλούνται σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές από συλλέκτες δίσκων, ανεξάρτητες δισκογραφικές και ειδικευμένους record dealers απ’ όλη την Ελλάδα. Η κυριολεκτικά τεράστια ποικιλία δίσκων 45 στροφών ελληνικής και ξένης μουσικής θα ικανοποιήσει λάτρεις των juke-box, DJs, συλλέκτες και νοσταλγούς των μαγικών 45αριών. Δεκάδες χιλιάδες LP σε όλα τα παρακλάδια της ελληνικής και διεθνούς pop και folk μουσικής θα δώσουν την ευκαιρία σε όλους να βρουν κάτι του γούστου τους.

Ραντεβού λοιπόν στην τεράστια κεντρική αίθουσα της λέσχης Athens A Go Go, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Βουλής 36 στο Σύνταγμα, για το διήμερο Vinyl Monthly την Τετάρτη 28 και την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου.

Η είσοδος είναι δωρεάν!

Athens A Go Go
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου, ώρες: 12.00μμ – 10.00μμ
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου, ώρες 12.00μμ – 10.00μμ
Βουλής 36, Σύνταγμα
τηλ. 2103239333, κιν. 6975948852

Celluloid Heroes Lost In The Script

Fame Story

Όταν βραδιάζει, τα παιδιά παίζουν ακόμα κρυφτό στη Σταικοπούλου. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποτε έκλεψαν τη φωτιά από τους θεούς για να ανάψουν και να καπνίσουν κρυφά τα πρώτα τους τσιγάρα. Μάθανε με τα χρόνια να κάνουνε τους φόβους τους προσευχές για ό,τι αξίζει πραγματικά να αγαπούν και να μη μετανιώνουν για τις χαμένες ζωές τους. Κι ας λένε κάποιοι πως όταν μετανιώνεις για τα λάθη σου γίνεσαι σοφός. Λόγια του αέρα και λόγια στο χαρτί…

  Σε λίγο θα έρθουν οι συμμαθητές μου από το δημοτικό. Άλλοι με ματωμένα γόνατα κι άλλοι με μισοσκισμένα Μπλεκ στην κωλότσεπη. Τα κορίτσια θα φοράνε κορδέλες στα μαλλιά και θα γράφουν στιχάκια από τραγούδια των Olympians στα θρανία. Ήρθαμε από πολύ μακριά για να βρεθούμε εδώ σήμερα, όπως ακριβώς λένε και οι Radio Birdman. Κατεβήκαμε στο υπόγειο για να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, αλλά αφού δεν έπαιξαν το ”Found dead” εκείνο το Σάββατο, ανοίξαμε καινούριους που μάλλον δε θα τους κλείσουμε ποτέ. Σαν τις πληγές που δεν υπάρχει χρόνος να τις γιατρέψει. Σαν τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ και χάθηκαν μέσα σε ωκεανούς από αλκοόλ, σαν ανεπίδοτα γράμματα. Return to sender. Α, ρε Elvis, έγινες γραμματόσημο και σε φτύνουν! 

  Ανασαίνω την υγρασία του φθινοπώρου και μαζεύω πεταμένα τραγούδια από τους δρόμους. Τα καθαρίζω από τη σκόνη και τα βάζω δίπλα στα κραγιόν της Glendora. Τα ξέχασε, γλιστρώντας από το τζουκ μποξ, γράφοντας στο τζάμι « Θα σε δω στην κόλαση, αγάπη μου…». Από τότε αγάπησε κι άλλους και πάντα φεύγοντας δάγκωνε με λύσσα τα χείλια της μέχρι να ματώσουν για να γράψει την επόμενη αφιέρωσή της στους δυσλεκτικούς εραστές της…Χθες, ήρθε μεταμφιεσμένη για να παίξει με τα παιδιά μα εκείνα την αναγνώρισαν κι άρχισαν να της ζητούν αυτόγραφα. Fame story σε βινύλιο.

  Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω μόνο θάλασσα.  Δε χρειάζομαι διακοπές. Δε  δουλεύω με μπαταρίες. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η ζωή δεν έχει συνταγή ούτε πρόβα. Μια κι έξω. There is no turning back on the run. Πετάω τις βιταμίνες στον υπόνομο. Δεν κρύβομαι αλλά παίζω κρυφτό με τους White Elephants και ψάχνουμε να βρούμε  το κεφάλι του Vic Morrow στη ζώνη του λυκόφωτος. Κι ύστερα, θα πάμε  δούμε για χιλιοστή φορά τους Γαμπρούς της Ευτυχίας και θα σπάμε το κεφάλι μας να αναγνωρίσουμε ποιο ήταν εκείνο το δαιμονισμένο surf που ακουγόταν στην ταινία.

  Διαβάζω την Κλίμακα και ακούω Gabor Szabo. «Δεξάμενος φλόγα τρέχε-ου γαρ γιγνώσεις πότε σβένυτται και εν σκοτία σε καταλείψει…» Πάντα θα ψάχνω διαμάντια στους σκουπιδοτενεκέδες. Και να ξέρεις, πως δε θα κρατήσω τίποτα για μένα. Ακόμα και την ψυχή μου, μπορείς να τη δεις σε ακτινογραφία φτάνει να κοιτάξεις προσεκτικά. Έτσι κι αλλιώς, έχουμε αρχίσει να ζούμε τα ανέκδοτά μας εδώ και αιώνες. Ε, ρε και σηκώνεται ο Δαυίδ…

                                                                                     (thmak design)

Το ποδόσφαιρο της Ουτοπίας

Παιδικές μνήμες και καημοί.Ήρωες με ματωμένα γόνατα.Αφίσα στο περιοδικό και κάρτες για συλλογή από από το περίπτερο.Τα ξέρεις αυτά κι ας νομίζεις πως τα ξέχασα.Πληγές που δε κλείσουν ποτέ με όσα συνοδεύουν κάποιες-ταπεινές θα πεις-αναμνήσεις.Το ξέρεις πως ποτέ δεν ήμουν καλός στην αντιγραφή.Γι'αυτό και σου παραθέτω ατόφιο το παρακάτω άρθρο του Χρίστου Σωτηρόπουλου.Μήπως και θυμηθείς ρε μαλάκα....

 'Ενα από τα πράγματα που το Βατικανό δεν αντέχει να ακούει είναι η Θεολογία της απελευθέρωσης. Εκείνο το ιδεολογικό μονοπάτι του μαρξισμού, που τον παντρεύει με την χριστιανική διδασκαλία. Η μπορεί να συμβαίνει και το αντίστροφο. Η Θεολογία της απελευθέρωσης είναι πολύ δημοφιλής στην Λατινική Αμερική και οι εκπρόσωποί της, ιερείς ή και καρδινάλιοι, μπορούν από την λειτουργία να βρεθούν στην διαδήλωση και το αντίστροφο. Ενσαρκώνουν μία ρήση του Σαρτρ για τον μαρξισμό, σύμφωνα με την οποία «αριστερά, είναι να βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά των αδύνατων». Για τους εκπροσώπους της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, η θρησκεία είναι η πρόφαση να μιλήσουν για την κοινωνική ανισότητα και να την πολεμήσουν. Και από ανισότητα και φτώχεια στην Λατινική Αμερική, υπάρχει περίσσευμα.

Αν η Θεολογία της Απελευθέρωσης είχε εκπρόσωπό της στο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, αυτός δεν μπορούσε να ήταν άλλος από τον Σόκρατες. Δεν ήταν απλά μόνο ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Και άλλοι είναι. Ο Βραζιλιάνος αγαπούσε το παιχνίδι, τόσο, που δοκίμαζε τις αντοχές και τα όριά του, κυρίως έξω από τις τέσσερις γηρααμμές του γηπέδου. Ηταν από τους εμπνευστές της «δημοκρατίας της Κορίνθιανς», ένα πείραμα αυτοδιαχείρησης στο ποδόσφαιρο, μία ουτοπία, όπου όλες οι επιλογές, από το μεσημεριανό φαγητό των ποδοσφαιριστών μέχρι και την σύνθεση της εντεκάδας, ήταν ζητήματα που έμπαιναν σε ψηφοφορία. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του πειράματος, που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1978 όταν ο Σόκρατες πήγε στην Κορίνθιανς, ήταν πως επιχειρήθηκε τον καιρό που η Βραζιλία ήταν δέσμια μάς στρατιωτικής χούντας.

Ο Σόκρατες, που αμέσως μετά το μουντιάλ του 82 ετοιμαζόταν να δώσει καθυστερούμενα μαθήματα για το πτυχίο της ιατρικής, ήταν αυτός που επεισε τους συμπαίκτες του να γράψουν πάνω στις φανέλες τους, το σύνθημα «ψηφίστε στις 15», καθώς οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1979 ήταν το πρώτο βήμα εκδημοκρατισμού της Βραζιλίας. Ο Γιατρός, ποτέ δεν υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επαιζε μπάλα γιατί του άρεσε το παιχνίδι. Οπως του άρεσε το ποτό, ιδίως με φίλους και το κάπνισμα. Οπως του άρεσε το διάβασμα και το γράψιμο. Ετοίμαζε ένα μυθιστόρημα φαντασίας με άξονα το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 και αναρωτιέμαι αν θα δούμε κάτι από αυτό. Εστω και τις σημειώσεις του. Ο Σόκρατες, ήξερε ότι το ποδόσφαιρο, όπως η θεολογία, όπως ο ακτιβιμός και η πολιτική δράση, όπως το γράψιμο, όλα αυτά είναι διαφορετικές γλώσσες για να μιλήσεις στους ανθρώπους. Αλλά να τους μιλήσεις για πράγματα που έχουν σημασία. Για την ανισότητα, την φτώχεια, την υπεράσπιση των αδύνατων, ένα καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός. Ενα λαμπρότερο αύριο. Ο Σόκρατες, που οι συμπαίκτες του αποκαλούσαν «φιλόσοφο», είναι ο εκπρόσωπος της ουτοπίας. Οχι γιατί έδινε απαντήσεις. Σήμερα, όλοι δίνουν ακόμη κι οι υπολογιστές. Ο Σόκρατες ήξερε να θέτει τις σωστές ερωτήσεις.

Και ήταν τόσο σοφός, που βρίσκεται στο ίδιο σκαλί με τον έλληνα φιλόσοφο Κώστα Αξελό ο οποίος υποστήριζε ότι ο άνθρωπος μαθαίνει τον κόσμο και απελευθερώνεται με το παιχνίδι και την περιπλάνηση. Και ο Σόκρατες, από τα ξημερώματα της Κυριακής της 3ης Δεκεμβρίου, με ένα τσιγάρο στο στόμα, μία μπάλα στο αριστερό πόδι, το βαλιτσάκι του γιατρού στο δεξί και μία καινούργια ουτοπία στο μυαλό, θα βρίσκεται όπου του κάνει κέφι. Γιατί γνωρίζει τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «κανείς χάρτης του κόσμου δεν είναι πλήρης αν λείπει από αυτόν η νήσος ουτοπία».

Ο άνθρωπος του τρένου

Ζούσε την τελευταία του ώρα. Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει. Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει, όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί. Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.
Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες,ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.

Τάσος Λειβαδίτης "Tαξίδι", από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)