Αγώνες πείνας

  Όταν αποκτάς την ικανότητα να μπορείς και να  προσαρμόζεσαι με τα λιγότερα δυνατά ως προς το ζην μπορείς άνετα να βαφτίσεις την ανάγκη σου ύστερα από μια χιλιοραφιναρισμένη αυτοκριτική ως…αρετή. Παίζεις με τις λέξεις, απλά πράγματα, η ουσία είναι ακριβώς ίδια. Στέκεσαι σε ένα slow motion  ζεϊμπέκικο με το ένα πόδι στο τι θέλεις πραγματικά να πεις και στο άλλο με ποιο τρόπο ακριβώς να το εκφράσεις. Κι από όπου εισπράξεις τα ηχηρότερα παλαμάκια μωρέ.Ή τα πιο πολλά βρισίδια…

  Μη με ρωτάς ποιος κυνηγάει τη ζωή σου. Μη με ανακατεύεις με αριστερίστικα μανιφέστα του κώλου. Έχω χρέη και δε βγαίνω ρε μάνα μου, πώς να γίνει; Δεν την έχω εγώ τη δικιά σου ζωή, δεν τη διεκδίκησα ποτέ, δε σου την έκρυψα. Για ψάξου λίγο καλύτερα μήπως την ξέχασες σε κάνα πανέρι με γαρδένιες νεκροταφείου ή ξέμεινε σε καμιά κάλπη. Δεν πρωτοτυπείς, να ξέρεις, θα αργήσουν να σου έρθουν δάκρυα στα μάτια. Πρώτα θα συμβιβαστείς, μετά θα ταπεινωθείς, μπορεί και να γίνει εχθρός σου ο πιο κοντινός σου άνθρωπος και στο τέλος μπορεί να μην αναγνωρίζεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.

 Αλλά δε χρειάζεται να δώσεις και βάση σ’ αυτά που γράφω. Κάνε την όπως θες τη ζωή σου. Γύρνα στην επαρχία που κάποτε ίσως απαρνήθηκες, ξενιτέψου ξανά, πέρνα τα σύνορα, δες ένα ψυχολόγο βρε παιδί μου. Κάτι να αλλάξεις. Αλλιώς θα σε τρώει η αγωνία μήπως και κάτι δεν πάει πάλι καλά και αντί για κρασί βγάλεις από το βαρέλι με το μούστο ξύδι. Αλλά δε με πείθεις ότι θέλεις πραγματικά να αλλάξεις κάτι εσύ και όχι να εξουσιοδοτήσεις εν λευκώ κάποιους άλλους να το κάνουν για σένα. Όσο και να το μουτζώνεις το μπουρδέλο της Καλλέργαινας δε θα μεταμορφωθεί σε μοναστήρι. Τι περιμένεις καμάρι μου; Μήπως σε φυσήξει ο αέρας της ελπίδας;Ή της αλλαγής;

  Στους αγώνες πείνας οι «αλλόθρησκοι» και οι «αλλόφυλοι» θα είναι υποτίθεται μαντρωμένοι ένας θεός ξέρει πού και πώς. Σου υπόσχονται τάξη και ασφάλεια αφού δε γίνεται να σου τάξουν βελτίωση του βιοτικού σου επιπέδου. Ας πεινάς τουλάχιστον με την ησυχία σου με λάβαρο την ελληνική περηφάνεια, απαλλαγμένη από τριτοκοσμικούς λαθρόβιους, ε; Είναι μια επανάσταση κι αυτή, δε λέω….Όπως όταν κάνεις τάμα το δεκαπενταύγουστο, μια φορά το χρόνο, και σώζεσαι! Αλλά δε γίνεται μανίτσα μου και να μη θέλεις το μνημόνιο και να έχεις ευρωπαϊκό διαβατήριο. Καθαρές κουβέντες, ξεκάθαρες Και μην ξανακούσω τίποτα για διαύγειες και λοιπά. Στα μούτρα σου όλα αυτά, εγώ δε σε έβρισα. Και περιμένεις να σε σώσουν οι δον κιχώτες, τρομάρα σου…