Καταφρόνια über alles

  Κάπου μπερδεύτηκες ανάμεσα στο σεβασμό και το φόβο. Έπαθες μια παράκρουση με τα διάσημα πλέον  αδιέξοδα της δημοκρατίας. Ύμνησες ξανά την αήττητη βλακεία. Η πανούκλα, να σου θυμίσω, δε θεραπεύεται με παυσίπονα και ξεματιάσματα. Δε σου φταίει το μνημόνιο ρε λεβεντόπαιδο για κάθε Τατιάνα Πλακομούνοβα που ανελέητα διαπομπεύεις αλλά…μη σε αδικώ κιόλας, οι ελληνίδες εταίρες είναι ιερόδουλες ενώ οι αλλοδαπές απλώς πουτάνες, σωστά;

  Εξακολουθείς να είσαι κι εσύ αγανακτισμένος εξ απ’ αποστάσεως και να σιγοντάρεις τα περί εμπρησμού του οίκου ανοχής του κοινοβουλίου σου-για να στο πω κομψά- αλλά το μόνο που κάνεις είναι να μου θυμίζεις κάτι γιαγιάδες που πετάνε την  παντόφλα στην τηλεόραση μπας και πετύχουν την κακιά του σήριαλ. Κάθε απόγευμα, σχεδόν. Για πες μου, έχεις δει σε πολλά μαντριά το λύκο να φυλάει τα πρόβατα;

  Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως η ακυβερνησία της πατρίδας αυτή τη στιγμή είναι το μέγιστο κακό. Ξεφτιλίζεις την ίδια σου την ιστορία νομιμοποιώντας τάγματα θανάτου  να αποδώσουν δικαιοσύνη εκεί που θα ήθελες κατά βάθος να φτάνει το χέρι σου. Δε σε κατηγορώ αν είσαι αμόρφωτος και δεν εννοώ πανεπιστήμια  ειδικοτήτων και τα ρέστα.Θα σε ήθελα λίγο πιο καχύποπτο. Αλλά, γιατί να ξεβολευτείς;

  Ας πούμε πως υπάρχει μια δημιουργική αγωνία πάνω από τη γη μας, πάνω απ’ το δικό τους και δικό μας χώμα, πάνω απ’ της ίδιας της αγάπης αίματα, πάνω από μια αδιαπραγμάτευτη τιμή και αξιοπρέπεια. Τη νιώθεις ίσως αλλά μάλλον είναι επώδυνη και καταφεύγεις σε λάθος αφορισμούς. Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο λες και νομίζεις πως καθάρισες. Φυσικά, είναι και το μέλλον των παιδιών….Τα’ χουμε πει και παλιότερα για τις κακοφορμισμένες πληγές, εσύ να ακούς τους νοικοκυραίους. Να σου επισημάνω όμως πως αυτοί μιλάνε και γράφουν για τα λεφτά τα δικά σου, των άλλων και ποτέ για τα δικά τους. Και οι εκλογές, μια χαρά μπίζνα είναι.

  Αν πιστεύεις πως αυτός που σου γκρέμισε το σπίτι είναι και ο ιδανικότερος για να στο ξαναχτίσει, είναι δικαίωμά σου. Εσύ πληρώνεις στο κάτω της γραφής.  Εγώ να ξέρεις το τσαντίρι μου το έχω στήσει εδώ και χρόνια ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο σαν το λοστρόμο του Καρκαβίτσα. Τριγύρω, παιδιά της αλλαγής, νεκρόφιλοι κομμουνιστές, γιαλαντζί αναρχικοί και ξεπεσμένοι αριστοκράτες μεταμορφώνουν ένα υπέροχο ψηφιδωτό που πάει να φτιαχτεί σε μια ρυπαρή κουρελού και κουρταλούν τις πόρτες της ματαιοδοξίας.

 Ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία που αρνείται να χαιρετήσει λεγόταν August Landmesser και ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος.Βρισκόμαστε στα 1936.Τα υπόλοιπα τα έχει γράψει η ιστορία.

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παρμένος από TO KATAΣΤΑΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΖΑΣΠΙΝΤΙ..